EMOZIONANTE

به نام خدا

سلام؛

چند درس از سفر اربعین:

درس اول

بار، هرچقدر هم سبک باشد، در طولانی‌مدت غیرقابل تحمل می‌شود. یک ساعت اول، یک کیلوست، بعد می‌شود، بیست کیلو، سی کیلو، صد کیلو.
بار غم‌ها، دلخوری‌ها، نگرانی‌ها، خاطرات بد، و ... هرچند جزئی و کوچک، اگر طولانی مدت بر گرده روحمان تحمیل شود، می‌شود یک کوه عظیم که انرژی و نشاط حرکت را می‌گیرد و انسان را زمین‌گیر می‌کند.
همین حالا این عینک سیاه را دور بینداز و خودت را آزاد کن.

درس دوم

اگر اراده جمعی مردم بر چیزی تعلق گیرد، هیچ قدرتی در جهان جلودار آن نخواهد بود و اگر این اراده در مردم نباشد، هیچ قدرتی قادر به تحمیل اراده بر ایشان نخواهد بود.
قدرت مطلق را حکومتی دارد که مردم پای کار او باشند، به خرج مال و جان و عِرض و خانواده.

درس سوم

رشد و حرکت و بالندگی، آمیخته به دشواری است و هر دشواری که به ما می‌رسد، بی‌شک خیر و رشدی با خود دارد. هر میزان این دشواری ناگوار باشد، گذراست و روزی برمی‌گردیم و از آن به‌مثابه یک رویا یاد می‌کنیم.
مصیبت‌های دنیا به‌طور مساوی بین مردم تقسیم شده‌اند و این لازمه عدل الهی است. به هرکس به شکلی می‌رسد. یکی با فقر، یکی با بیماری، یکی با همسر، یکی با فرزند، هرکس به چیزی مبتلا می‌شود و با آن امتحان می‌شود.
همین که می‌گذرد نعمت است؛ شاکر باشیم و صبور.

درس چهارم

زندگی، معجونی اجتناب‌ناپذیر از زهر و عسل است. هرگاه سختی برسد، فرحی به آن می‌آمیزد و هرگاه شادی برسد، غمی بر آن چنگ می‌اندازد. در ناامیدی، امیدی جوانه می‌زند و قهقهه مستانه، آبستن مصیبتی است. و تمام اینها رزق است و اجتناب‌ناپذیر. در شادی و غم، باید اعتدال نگه داشت.

درس پنجم

هرچه بکاری، درو می‌کنی. صبر، صبر بیشتر می‌آورد و بی‌قراری، بر بی‌قراری می‌افزاید. تندروی، انسان را زمین‌گیر و سهل‌انگاری، او را از یارانش جدا می‌کند. محبت کنی، محبت درو می‌کنی و کینه‌توزی کنی، با تو کینه‌توزی می‌شود. ببخشی، بر تو می‌بخشند و ظلم کنی، مورد ظلم واقع می‌شوی. کسی را سرزنش کنی، به عین همان مبتلا و سرزنش می‌شوی.
نهی کنی، تمسخر و تحقیر کنی، مبتلا می‌شوی. حمایت کنی، حمایت می‌شوی.
از هر دست بدهی، از همان دست می‌گیری.

درس ششم

شما بنویسید...